Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Κάποιες σκέψεις περί βιοηθικής και κλωνοποίησης.



Κάποιες σκέψεις περί βιοηθικής και κλωνοποίησης.

Την Πέμπτη 27/2, στο αμφιθέατρο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης στη Λάρισα, παρακολούθησα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, με αφορμή την παρουσίαση βιβλίου για την βιοηθική και την κλωνοποίηση. Παρουσιάστηκαν απόψεις που πυροδοτούσαν σκέψεις και προβληματισμούς. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν επέτρεπε τη συζήτηση με το κοινό, και την επέκταση του προβληματισμού που ξεκίνησε κυρίως ο κ. Θεοδόσης Τάσιος με την εισήγησή του, αλλά και τα θέματα που έθεσαν οι υπόλοιποι εισηγητές.
Με την ορατή δυνατότητα κλωνοποίησης του ανθρώπου, εντείνεται ο προβληματισμός για την παραβίαση ή όχι μιας σειράς ανθρώπινων και ηθικών δικαιωμάτων (όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο συγγραφέας του βιβλίου).
Εδώ ακριβώς δημιουργούνται μεγάλες παρανοήσεις και προβάλλονται μυθεύματα, αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης.
Το «δικαίωμα του ανθρώπου στη μοναδικότητα», σε καμιά περίπτωση δεν θίγεται με την κλωνοποίηση της φυσικής υπόστασής του. Η προσωπικότητα και η δημιουργικότητα (τα στοιχεία δηλαδή που αποτελούν τη μοναδικότητα του ανθρώπου), δεν στηρίζονται στα γονίδια και στο βιολογικό υλικό (αν και αυτά αποτελούν το υπόβαθρό τους), αλλά η ουσία τους είναι κοινωνικοϊστορική, δηλαδή δημιουργούνται και υπάρχουν μόνο μέσα στις (μοναδικές) κοινωνικοϊστορικές δράσεις του κάθε ατόμου. Δεν μπορείς να κλωνοποιήσεις τη δραστηριότητα μέσα στην κοινωνία, κανενός (τουλάχιστον μέχρι σήμερα). Οι βιολογικές ιδιαιτερότητες των ατόμων (που στα ζώα μπορεί να παίζουν σημαντικό ρόλο), στον άνθρωπο έχουν υποχωρήσει στο φόντο ή έχουν τελείως αδυνατίσει.
Όμως η δημιουργικότητα και η μοναδικότητα και επομένως η προσωπικότητα κάθε ανθρώπου, δημιουργείται και εκφράζεται κυρίως με την εργασία του. Εδώ εντυπωσιάζει η «ευαισθησία» κάποιων για το δικαίωμα της μοναδικότητας ως προς την κλωνοποίηση, αλλά που καταπίνουν αμάσητη την κλεψιά που συντελείται στη σημερινή κοινωνία της εργασίας (και επομένως της δημιουργικότητας και της μοναδικότητας) δισεκατομμυρίων ανθρώπων, που ο μισθός τους αντιστοιχεί στην αναπλήρωση μόνο της εργατικής τους δύναμης, ενώ το κέρδος (η δημιουργικότητα διάβαζε, άρα και η μοναδικότητα της εργασίας τους), καταλήγει στην τσέπη του αφεντικού τους (μόνο γιατί είναι κάτοχοι των μέσων εργασίας των ανθρώπων). Και αυτό αφορά τις καλές εποχές. Τι να πούμε για τους σημερινούς μισθούς των 250-300 ευρώ, όπου η δημιουργικότητα/μοναδικότητα των λαών, μέσω του «μηχανισμού» του χρέους, μεταβιβάζεται στις τσέπες ελάχιστων λωποδυτών;
Πρόκειται ακριβώς για το θέμα που τέθηκε με την ευκαιρία της χαρτογράφησης του ανθρώπινου γονιδιώματος και της κατοχής ιδιωτικών πατεντών, τμημάτων αυτού. Η επιστημονική γνώση, το γονιδίωμα (και όχι μόνο), γίνεται πηγή εκμετάλλευσης από ιδιώτες, αν και δημιουργήθηκε (και μπορεί να είναι κτήμα επομένως), με την εργασία και τις προσπάθειες ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Αυτά, παρά τον μύθο που έχει καλλιεργηθεί, δεν είναι προβλήματα κάποιας μακρινής «σοσιαλιστικής κοινωνίας», που θα δημιουργηθεί (αν δημιουργηθεί), αλλά ΚΑΥΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΑΜΕΣΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ (ΑΝΕΡΓΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΑΝΙΣΗ ΚΑΙ ΑΔΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΠΟΥ ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΝ (ΑΛΛΑ «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΘΟΥΝ»), ΟΠΩΣ ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΔΙΕΞΟΔΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ Κ.Α.
Εδώ η «μοναδικότητά» μας βρίσκεται στο ότι πιστέψαμε κάποιους «ρομαντικούς», ότι προϋπόθεση για την υλοποίηση λύσεων σ αυτά τα προβλήματα είναι η «σοσιαλιστική κοινωνία» ή στις στομφώδεις διαβεβαιώσεις των αντιπάλων τους(;), ότι «ένας είναι ο (μονό)δρομος και δεν υπάρχει άλλος».
Το ερώτημα όμως που είναι το πιο ουσιαστικό και σκοπίμως αποκρύβεται, είναι το ποιος μπορεί να ωφεληθεί (και αναγκαστικά θα ωφεληθεί με τις σημερινές συνθήκες) από την κλωνοποίηση των ανθρώπων;
«Οφείλουμε να βλέπουμε όλοι μας ότι η επιστήμη σήμερα είναι κλεισμένη στα εργαστήρια των πολυεθνικών εταιρειών, των υπουργείων άμυνας και των απρόσιτων ερευνητικών κέντρων, δηλαδή έχει αποσπαστεί απ τη συνείδηση, τα όρια ανοχής και την εποπτεία της κοινωνίας… …(απαιτείται) ανυποχώρητη αξίωση για δημοκρατικοποίηση στη λήψη αποφάσεων πάνω σε όλα τα τεχνολογικά θέματα» (Πτυχιακή εργασία ΑΤΕΙ Κρήτης «Κλωνοποίηση, μύθοι και πραγματικότητα», των Γαλετάκη-Γιαννουλάκη).
Ως προς τον προβληματισμό που έθεσε ο κ. Κουρέτας, για το ποια πρέπει να είναι η στάση μας, αν η επιστημονική γνώση προέρχεται από βασανισμούς συνανθρώπων (π.χ. πειράματα ναζιστών), νομίζω ότι θάπρεπε να προσέξουμε καλύτερα την ιστορία, που μας δείχνει ότι π.χ. η απελευθέρωση των γυναικών έγινε μέσα απ την «προσέλκυσή» τους στα εργοστάσια-κάτεργα-σφαγιαστήρια του καπιταλισμού της βιομηχανικής επανάστασης, και την ανάγκη των αφεντικών τους για όλο και μεγαλύτερα κέρδη. Ή ότι η ανάπτυξη της προσωπικότητας και της δημιουργικότητας των ανθρώπων, γίνεται μέσα απ την καταστροφική ειδίκευση και μονομερή ενασχόληση των ανθρώπων «με το αντικείμενό τους» (όπως επιτάσσει η σημερινή οργάνωση της κοινωνίας), που σακατεύει την ανθρώπινη φύση και την πολύμορφη και πλούσια εκδήλωση της δημιουργικότητάς τους.
Ζούμε σ έναν κόσμο αντιφάσεων ή η αντίφαση είναι ο τρόπος ύπαρξης του κόσμου μας.

28 Φλεβάρη 2014
Γιώργος Παπανικολάου





ΠΕΡΙ ΒΙΟΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ".

http://www.scribd.com/doc/209946904/%CE%A0%CE%95%CE%A1%CE%99-%CE%92%CE%99%CE%9F%CE%97%CE%98%CE%99%CE%9A%CE%97%CE%A3-%CE%9A%CE%91%CE%99-%CE%9A%CE%9B%CE%A9%CE%9D%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%99%CE%97%CE%A3%CE%97%CE%A3-%CE%93%CE%99%CE%A9%CE%A1%CE%93%CE%9F%CE%A3-%CE%A0%CE%91%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%9B%CE%91%CE%9F%CE%A5-%CE%95%CE%9B%CE%95%CE%A5%CE%98%CE%95%CE%A1%CE%99%CE%91




 Η κοινωνική επανάσταση δεν μπορεί να συντελεστεί διαφορετικά παρά σαν εποχή που συνδυάζει τον εμφύλιο πόλεμο του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη στις προηγμένες χώρες, με ολόκληρη σειρά δημοκρατικών και επαναστατικών μαζί και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στα υπανάπτυκτα, καθυστερημένα και καταπιεζόμενα έθνη.
Το σοσιαλισμό θα τον πραγματοποιήσουν με την κοινή τους δράση, οι προλετάριοι όχι όλων των χωρών, αλλά μιας μειοψηφίας χωρών, που έχουν φτάσει στη βαθμίδα ανάπτυξης του προηγμένου καπιταλισμού.
(Λένιν, τ. 30, σελ. 11-112, «Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού»).

Ο μαρξισμός διδάσκει τον προλετάριο όχι να στέκει παράμερα απ την αστική επανάσταση, όχι ν απέχει απ αυτή, όχι να παραχωρεί την ηγεσία της στην αστική τάξη, μα αντίθετα να συμμετέχει κατά τον πιο ενεργό τρόπο, ν αγωνίζεται κατά τον πιο αποφασιστικό τρόπο για ένα συνεπή προλεταριακό δημοκρατισμό και για να φέρει την επανάσταση σε πέρας. Εμείς δεν μπορούμε να πεταχτούμε έξω από τα αστικοδημοκρατικά πλαίσια της ρωσικής επανάστασης, μπορούμε όμως να διευρύνουμε σε τεράστιο βαθμό αυτά τα πλαίσια, μπορούμε και πρέπει να παλαίβουμε μέσα σ αυτά τα πλαίσια για τα συμφέροντα του προλεταριάτου, για τις άμεσες ανάγκες του και για τους όρους που θα επιτρέψουν την προετοιμασία των δυνάμεών του για τη μελλοντική ολοκληρωτική νίκη. Υπάρχει αστική δημοκρατία και αστική δημοκρατία.
(Λένιν, τ. 11, «Δυο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας»).

Οι πολιτικοί μετασχηματισμοί προς μια πραγματικά δημοκρατική κατεύθυνση κι ακόμη περισσότερο οι πολιτικές επαναστάσεις δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση ποτέ και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες ούτε να επισκιάσουν, ούτε ν αδυνατίσουν το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αντίθετα, τη φέρνουν πάντα πιο κοντά, πλαταίνουν τη βάση της, εντάσσουν στο σοσιαλιστικό αγώνα νέα στρώματα μικροαστών και μισοπρολεταριακών μαζών. Κι απ το άλλο μέρος, οι πολιτικές επαναστάσεις είναι αναπόφευκτες στην πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης, που δεν μπορούμε να τη βλέπουμε σαν μια μόνο πράξη, μα πρέπει να τη βλέπουμε σαν εποχή θυελλωδών πολιτικών και οικονομικών κλονισμών, σαν εποχή της πιο οξυμένης ταξικής πάλης, εμφυλίου πολέμου, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων.
(Λένιν, τ. 26, «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης»).

Πρέπει στ αλήθεια να αντιλαμβάνεται κανείς την ιστορία σα μαθητούδι για να φαντάζεται την υπόθεση χωρίς «άλματα», με τη μορφή κάποιας βραδείας και ισόμετρης ανοδικής ευθύγραμμης κίνησης: στην αρχή έχει ας πούμε σειρά η φιλελεύθερη μεγαλοαστική τάξη με τις μικροπαραχωρήσεις της απολυταρχίας, έπειτα έρχεται η επαναστατική μικροαστική τάξη με τη λαοκρατική δημοκρατία, τέλος το προλεταριάτο με τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Η εικόνα αυτή είναι σωστή σε γενικές γραμμές, είναι σωστή όταν αντιστοιχεί σε μια «μακρόχρονη περίοδο», όπως λένε οι γάλλοι, σε καμιά εκατοστή χρόνια, αλλά για να καταρτίζει κανείς με βάση αυτή την εικόνα το σχέδιο της δικής του δράσης σε μια επαναστατική εποχή, πρέπει νάναι αριστοτέχνης του φιλισταϊσμού.
(Λένιν, «Η επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς», τ. 10, σελ 27-28).

Ο εξοστρακισμός του προγράμματος-μίνιμουμ ισοδυναμεί με τη δήλωση «πως νικήσαμε κιόλας». Όχι δεν νικήσαμε ακόμη. Δεν ξέρουμε πόσο γρήγορα ύστερα απ τη νίκη μας θ αρχίσει η επανάσταση στη Δύση. Δεν ξέρουμε αν εν θάχουμε ακόμη προσωρινές περιόδους αντίδρασης και νίκης της αντεπανάστασης. Γι αυτό είναι γελοίο να πετάμε το πρόγραμμα-μίνιμουμ που είναι απαραίτητο όσο ζούμε ακόμη στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος.
Το πρόγραμμα-μίνιμουμ έχει υπόψη του την αστική δημοκρατία. Δεν περιοριζόμαστε στα πλαίσιά της, αλλά αγωνιζόμαστε για να περάσουμε αμέσως στη δημοκρατία των σοβιέτ, δημοκρατία ανώτερου τύπου.
Κατά το πέρασμα απ το παλιό στο καινούργιο, μπορεί να έχουμε προσωρινούς «συνδυασμένους τύπους», λογουχάρη και δημοκρατία των σοβιέτ και συντακτική συνέλευση. Είναι δυνατό και μάλιστα πιθανό και μάλιστα αναμφισβήτητο, ότι χωρίς τους μεταβατικούς «συνδυασμένους τύπους» δεν θα τα βγάλουμε πέρα.
(Λένιν, τ. 34, «Για την αναθεώρηση του προγράμματος του κόμματος».


Η σοσιαλιστική επανάσταση που αναπτύσσεται στη Δύση, στη Ρωσία δεν μπήκε άμεσα στην ημερήσια διάταξη, όμως εμείς ήδη μπήκαμε στη μεταβατική περίοδο που οδηγεί σ αυτή την κατάσταση. Τα σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών κ.α. βουλευτών είναι εκείνη η οργάνωση εξουσίας με την οποία θα έχει να κάνει η σοσιαλιστική επανάσταση. Τίποτε το παρόμοιο δεν υπάρχει στη Δύση.
Ο σ. Ρίκοφ λέει πως ο σοσιαλισμός πρέπει να έρθει από άλλες χώρες με πιο ανεπτυγμένη βιομηχανία. Αυτό όμως δεν είναι σωστό. Δεν μπορούμε να πούμε ποιος θ αρχίσει και ποιος θα τελειώσει. Αυτό δεν είναι μαρξισμός, αλλά παρωδία μαρξισμού.
Σε συνέχεια ο σ. Ρίκοφ λέει πως ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δεν υπάρχει μεταβατική περίοδος. Αυτό δεν είναι σωστό. Είναι ρήξη με το μαρξισμό.
Η κύρια έλλειψη και το κύριο λάθος όλων των συλλογισμών των σοσιαλιστών είναι ότι το ζήτημα τοποθετείται πολύ γενικά: πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ενώ πρέπει να μιλάμε για συγκεκριμένα βήματα και μέτρα. Ορισμένα από αυτά ωρίμασαν, άλλα όχι ακόμα.
Τα σοβιέτ είναι μια κορφή που αποτελούν τα πρώρα βήματα προς το σοσιαλισμό. Τα σοβιέτ πρέπει να πάρουν την εξουσία όχι για τη δημιουργία μιας συνηθισμένης αστικής δημοκρατίας ή για το άμεσο πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Πρέπει να πάρουν την εξουσία για να κάνουν τα πρώτα συγκεκριμένα βήματα προς το πέρασμα αυτό, βήματα που μπορούν και πρέπει να γίνουν. Ποια συγκεκριμένα βήματα μπορούμε να προτείνουμε στο λαό; Πρώτο μέτρο είναι η εθνικοποίηση της γης γιατί η πλειοψηφία του λαού είναι υπέρ αυτού του μέτρου.
Δεύτερο μέτρο. Δεν μπορούμε να είμαστε υπέρ της «εισαγωγής» του σοσιαλισμού, αυτό θα ήταν πολύ μεγάλη ανοησία. Το σοσιαλισμό πρέπει να τον προπαγανδίζουμε. Η πλειοψηφία του πληθυσμού στη Ρωσία είναι αγρότες, μικροϊδιοκτήτες που δεν μπορούν ούτε να σκέφτονται για σοσιαλισμό. Τι αντίρρηση όμως θα μπορούσαν να έχουν να υπάρχει στο κάθε χωριό μια τράπεζα που θα τους δώσει τη δυνατότητα να καλυτερεύσουν το νοικοκυριό τους; εμείς πρέπει να προπαγανδίζουμε στους αγρότες αυτά τα πρακτικά μέτρα και να δυναμώσουμε σ αυτούς τη συναίσθηση της αναγκαιότητάς τους.
(Λένιν, τ. 31, «Η έβδομη πανρωσική συνδιάσκεψη του ΣΔΕΚΡ-εισήγηση για την τρέχουσα στιγμή»).

Ο καθένας ξέρει ότι ο επιστημονικός σοσιαλισμός δεν χάραξε ποτέ κανενός είδους προοπτικές για το μέλλον. Περιορίστηκε στην ανάλυση του σύγχρονου αστικού καθεστώτος, στη μελέτη των τάσεων εξέλιξης της κεφαλαιοκρατικής κοινωνικής οργάνωσης, και τίποτε περισσότερο.
«Εμείς δεν λέμε στον κόσμο, έγραφε ο Μάρξ ακόμα από το 1843, «πάψε να παλαίβεις, όλος ο αγώνας σου δεν έχει κανένα νόημα». Εμείς του δίνουμε το αληθινό σύνθημα του αγώνα. Εμείς δείχνουμε απλώς στον κόσμο για ποιο πράγμα στην ουσία αγωνίζεται. Όσο για τη συνείδηση, είναι ένα πράγμα, που ο κόσμος θα το αποχτήσει το δίχως άλλο, είτε το θέλει είτε όχι.
Ο καθένας ξέρει λ.χ. ότι «Το κεφάλαιο», αυτό το κύριο και βασικό έργο, που εκθέτει τον επιστημονικό σοσιαλισμό, περιορίζεται στους πιο γενικούς υπαινιγμούς για το μέλλον και δεν ερευνά παρά μόνο τα στοιχεία που υπάρχουν σήμερα και μέσα από τα οποία βγαίνει το μελλοντικό καθεστώς.
(Λένιν, τ. 1, «Τι είναι οι φίλοι του λαού»).

Ο κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτής της κίνησης προκύπτουν από τις προϋποθέσεις που τώρα υπάρχουν.
(Μαρξ-Ένγκελς, Γερμανική Ιδεολογία).


Για τη δημιουργία του σοσιαλισμού, λένε, απαιτείται πολιτιστική ανάπτυξη. Όμως γιατί δεν θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε πρώτα τέτοιες προϋποθέσεις πολιτιστικής ανάπτυξης στη χώρα μας όπως είναι το διώξιμο των τσιφλικάδων και των ρώσων καπιταλιστών και ύστερα πια ν αρχίσουμε την πορεία προς το σοσιαλισμό;
Θυμάμαι ότι ο Ναπολέοντας έγραφε: «Στην αρχή πρέπει να εμπλακούμε σε σοβαρή μάχη κι εκεί πια βλέπουμε τι θα γίνει».
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 381).

Οι αντίπαλοί μας πολλές φορές μας έλεγαν ότι επιχειρούμε παράλογο έργο: την εμφύτευση του σοσιαλισμού σε μια χώρα πολιτιστικά καθυστερημένη. Όμως έπεσαν έξω σε τούτο. Ότι εμείς δεν αρχίσαμε από κει που θάπρεπε ν αρχίσουμε σύμφωνα με τη θεωρία (των κάθε λογής σοφολογιότατων) και ότι στη χώρα μας η πολιτική και κοινωνική επανάσταση αποδείχθηκε ο πρόδρομος της πολιτιστικής επανάστασης.
Τώρα μας φτάνει η πολιτιστική αυτή επανάσταση για να γίνουμε πέρα για πέρα σοσιαλιστική χώρα, όμως η πολιτιστική αυτή επανάσταση παρουσιάζει για μας απίστευτες δυσκολίες και καθαρά πολιτιστικού χαρακτήρα (γιατί είμαστε αγράμματοι) και υλικού χαρακτήρα (γιατί για να είναι κανείς πολιτισμένος χρειάζεται μια ορισμένη ανάπτυξη των υλικών μέσων παραγωγής, χρειάζεται μια ορισμένη υλική βάση).
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 376).

προβάλλουν ένα απίθανο σχηματικό επιχείρημαότι δηλαδή δεν ωριμάσαμε ακόμα για το σοσιαλισμό, ότι δεν έχουμε τις αντικειμενικές οικονομικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό. Και δεν έρχεται σε κανενός το μυαλό ν αναρωτηθεί: μα δεν μπορούσε άραγε ένας λαός που βρέθηκε μπροστά σε μια επαναστατική κατάσταση, όπως αυτή που διαμορφώθηκε στον 1ο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όταν επέδρασε πάνω του το αδιέξοδο της κατάστασης, που να ριχτεί σε μια τέτοια πάλη που θα του έδινε έστω και μια πιθανότητα να κατακτήσει όχι εντελώς συνηθισμένες συνθήκες για την παραπέρα ανάπτυξη του πολιτισμού του;

τι θα κάναμε αν το πλήρες αδιέξοδο της κατάστασης δεκαπλασιάζοντας τις δυνάμεις των εργατών και των αγροτών μας άνοιγε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε τις βασικές προϋποθέσεις του πολιτισμού με διαφορετικό τρόπο απ ότι σε όλα τα άλλα δυτικοευρωπαϊκά κράτη. Μήπως άλλαξε απ αυτό το γεγονός η γενική γραμμή εξέλιξης της ιστορίας;
Αν για τη δημιουργία του σοσιαλισμού απαιτείται ένα ορισμένο επίπεδο πολιτισμού (αν και κανένας δεν μπορεί να πει ποιο είναι ακριβώς αυτό το ορισμένο «επίπεδο πολιτισμού», γιατί κάθε δυτικοευρωπαϊκό κράτος έχει και διαφορετικό επίπεδο), τότε γιατί δεν μπορούμε ν αρχίσουμε πρώτα απ την κατάκτηση με επαναστατικό τρόπο των προϋποθέσεων γι αυτό το ορισμένο επίπεδο και μετά πια βασισμένοι στην εργατοαγροτική εξουσία και στο σοβιετικό καθεστώς, να προχωρήσουμε για να φτάσουμε τους άλλους λαούς;
(Άπαντα Λένιν, τόμος 45, σελίδα 380).

Η Ρωσία είναι αγροτική χώρα, μια από τις πιο καθυστερημένες ευρωπαϊκές χώρες. Άμεσα σ αυτήν δεν μπορεί να νικήσει ο σοσιαλισμός αμέσως τώρα. Ο αγροτικός όμως χαρακτήρας της χώρας, με τις τεράστιες εκτάσεις γης που παρέμειναν στα χέρια των ευγενών-τσιφλικάδων μπορεί, με βάση την πείρα του 1905, να προσδόσει τεράστια ευρύτητα στην αστικοδημοκρατική επανάσταση στη Ρωσία και να μετατρέψει την επανάστασή μας σε πρόλογο της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, σε σκαλοπάτι προς αυτήν.
(Λένιν, Άπαντα, τ. 31, σελ 91-92).


Οι γιατροί του Τρίτου Ράιχ


ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
ΑΠ ΤΗΝ ΕΥΓΟΝΙΚΗ ΣΤΗΝ "ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ"
http://www.scribd.com/doc/239455903/%CE%9D%CE%91%CE%96%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3-%CE%9A%CE%91%CE%99-%CE%95%CE%A0%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9C%CE%97


Πώς οι επιστήμονες «ξεπουλήθηκαν» στο Ναζισμό
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26514&subid=2&pubid=113319839




«Οι βιολογικές ιδιαιτερότητες των ατόμων (που στα ζώα μπορεί να παίζουν σημαντικό ρόλο), στον άνθρωπο έχουν υποχωρήσει στο φόντο ή έχουν τελείως αδυνατίσει».

Ο Στήβεν, και ο Βασίλης και ο πατέρας του, είναι βέβαια μοναδικοί και παρουσιάζονται σαν εξαιρέσεις, αλλά δείχνουν τις δυνατότητες του ανθρώπου σήμερα, μ έναν τρόπο που δεν μπορεί κανείς να τους αμφισβητήσει (τουλάχιστον ηθικά), και δημιουργούν έτσι γεγονός (απόδειξη) για το σημείο που έφτασε η ανθρωπότητα




Οι σκέψεις και όχι τα γονίδια καθορίζουν την υγεία






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου